Πονάει κεφάλι; Κόψει κεφάλι και γρήγορα

Το παρακάτω σχόλιο γράφτηκε από την αφεντομουτσουνάρα μου την Πρωτομαγιά του 2011, όχι βέβαια για το Documento, που δεν είχε ακόμη γεννηθεί, αλλά για τον αθλητικό ιστότοπο Gazzetta. Αφορμή ήταν τα τρομερά επεισόδια που έγιναν μία μέρα νωρίτερα σε έναν τελικό Κυπέλλου Ελλάδας ποδοσφαίρου ανάμεσα, όχι στους «αιώνιους» Ολυμπιακό-Παναθηναϊκό ή ΠΑΟΚ-Άρη, αλλά στην ΑΕΚ και στον …Ατρόμητο. Με τίτλο: «Φωτιά και Τσεκούρι», με το συμπάθιο.

Διαβάστε προσεκτικά, αντικαταστήστε τις άσχετες λέξεις (ποδόσφαιρο) με πιο επίκαιρες (μπάσκετ), διορθώστε τους χρονικούς προσδιορισμούς και τα άλλα εφήμερα και θα έχετε ένα σχόλιο για τα τεκταινόμενα των τελευταίων ωρών στα μαρμαρένια αλώνια της πορτοκαλί μπάλας.  Αυτής που, εμένα τουλάχιστον, με έχει διώξει εδώ και χρόνια από τα γήπεδα.

Όταν γράφτηκε το σχόλιο είχαμε κυβέρνηση Γιωργάκη Παπανδρέου, ετοιμόρροπη ωστόσο μετά τη χρεοκοπία και τα Μνημόνια. Υπουργός Πολιτισμού ήταν ο Παύλος Γερουλάνος με γγΑ τον αγλαό Παναγιώτη Μπιτσαξή. Το μπάσκετ του πρωταθλητή Ευρώπης Παναθηναϊκού όδευε προς το τέλος εποχής των Παύλου και Θανάση Γιαννακόπουλου, ενώ στο αντίστοιχο του Ολυμπιακού οι αδελφοί Αγγελόπουλοι ετοιμάζονταν να φορέσουν (δις) το ευρωπαϊκό στέμμα.

Στα 14 χρόνια που πέρασαν έκτοτε δεν άλλαξε τίποτε στον ελληνικό αθλητισμό. Τουλάχιστον όχι προς το καλύτερο. Αντιγράφω το κείμενο του 2011 χωρίς να αλλάξω ούτε ένα κόμμα:

«Έπεφτε ξύλο ακόμα και την ώρα της ανάκρουσης του Εθνικού Ύμνου, κραύγαζαν βυθισμένα σε ένθεη μανία τα δελτία ειδήσεων, 24 ώρες μετά το τέλος του πολέμου του Ολυμπιακού Σταδίου.

Ε, και λοιπόν; Πού την είδατε την ανορθογραφία, συνάδελφοι; Αυτή ήταν η κατάλληλη στιγμή για να εκφράσουν τη φίλαθλη παιδεία τους οι χούλιγκανς. Η ώρα της ανάκρουσης του Εθνικού Ύμνου. Διότι αυτή είναι η Ελλάδα. Η Ελλάδα των άπλυτων χούλιγκανς, της ατιμωρησίας και της απόλυτης ασυδοσίας.

Απορεί κανείς τι πρέπει να συμβεί για να βρεθεί σε απώλεια επίσημης στήριξης το ποδόσφαιρο, σεσημασμένο πλέον άντρο υποκόσμου και παράνομου στοιχηματισμού. Δεν νομίζω ότι υπάρχει πλέον περιθώριο για ημίμετρα. Και οποιοδήποτε μέτρο που αρνείται να χτυπήσει το κακό στη ρίζα του είναι ημίμετρο.

Πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι. Με φωτιά και με τσεκούρι.

Να διακοπούν άμεσα και επ’ αόριστον όλα τα επαγγελματικά πρωταθλήματα.

Να αποσυρθούν οι ελληνικές ομάδες από τα Κύπελλα Ευρώπης.

Να καταργηθούν διά νόμου οι κρατικές επιχορηγήσεις κάθε μορφής.

Να καταγγελθούν οι χορηγίες του ΟΠΑΠ προς τον επαγγελματικό αθλητισμό.

Να διαλυθεί η Super League και να υπαχθούν οι ΠΑΕ στο υπουργείο Εμπορίου.

Να επιβληθεί εμπάργκο στην ΕΡΤ για οτιδήποτε σχετικό με το επαγγελματικό ποδόσφαιρο.

Πλήρης απώλεια στήριξης. Δεν γίνεται αλλιώς. Ατομική βόμβα, ώστε να γίνει ατμός το σάπιο οικοδόμημα. Δεν χρειάζεται να θρηνήσουμε άλλους νεκρούς στον βωμό της μπάλας ούτε έχει νόημα να περιμένουμε εφαρμογή νόμων και κανονισμών από φορείς που αποδείχθηκαν κατ’ επανάληψη ανίκανοι ή απρόθυμοι να τους βάλουν σε λειτουργία. Και, διάολε, δεν είναι δουλειά της αστυνομίας να κυνηγάει τους κανίβαλους του ποδοσφαίρου. Δουλειά της αστυνομίας είναι να εγγυηθεί την ασφάλεια των πολιτών και των περιουσιών τους. Αλλού είναι η θέση των ΜΑΤ, όχι στα γήπεδα.

Είναι πολύ αργά για τεχνητές αναπνοές. Το επαγγελματικό ποδόσφαιρο στην Ελλάδα έχει πεθάνει και μολύνει με την μπόχα του ολόκληρη την κοινωνία. Μαζί και τον υπόλοιπο αθλητισμό: μήπως τα ίδια δεν συμβαίνουν στα ντέρμπι του μπάσκετ; Οι περιφερόμενοι μπαχαλάκηδες της ασπρόμαυρης μπάλας μπαίνουν και τα σπάνε όπου δουν πολύχρωμα φώτα. Στο μπάσκετ. Στο βόλεϊ, ανδρών και γυναικών. Στο χάντμπολ.

Eίναι, λέει, “πέτσινο” το κύπελλο που κατέκτησε η ΑΕΚ. Συγγνώμη που σας χαλάω τη ζαχαρένια, ω υποκριτές, αλλά όλα τα κύπελλα και όλα τα πρωταθλήματα πέτσινα είναι, εφόσον διεξάγονται υπό αυτές τις συνθήκες. Ψωριάρικα. Τα ίδια έγραψα και τις μέρες των περυσινών τελικών της Α1 μπάσκετ και μου είπαν ότι προσπαθούσα να απαξιώσω την κούπα του Παναθηναϊκού ή να προκαλέσω την τιμωρία του Ολυμπιακού!

Όλα τα γουρούνια έχουν την ίδια μούρη, άσχετα με το χρώμα τους. Ουδείς εκεί έξω είναι αναμάρτητος, ουδείς αθώος, ουδείς αμέτοχος του εγκλήματος, ουδείς καλύτερος από τους άλλους.

“Το ποδόσφαιρο γύρισε πολλά χρόνια πίσω”, λέτε. Όχι. “Πολλά χρόνια πίσω”, το ποδόσφαιρο ήταν καλύτερο. Την κατάντια τη σημερινή δεν την έχει ξαναζήσει το φίλαθλο κομμάτι της κοινωνίας μας. Στα γήπεδα έμειναν μόνο οι αλήτες, αυτοί που νιώθουν αλήτες και αυτοί που θα ήθελαν να είναι αλήτες, αλλά νιώθουν στενόχωρα μέσα στη γραβάτα τους. Δεν υπάρχουν πλέον ανυποψίαστοι, ούτε βλάκες. Η βλακεία είναι συνενοχή.

Ατομική βόμβα στον επαγγελματικό αθλητισμό. Απροειδοποίητα, για να μην προλάβει να φύγει κανείς.

Ας απορροφηθούν οι κρατικές επιχορηγήσεις από ομοσπονδίες αθλημάτων που υπηρετούν τον ερασιτεχνισμό, τη διά βίου άθληση, το σχολείο, τη γειτονιά. Αυτές που ψωμολυσσάνε και φυτοζωούν για να ευημερούν ο Μπέος, ο Μαρινάκης, ο Κούγιας και οι άλλοι ακατανόμαστοι.

Ποιος σοβαρός άνθρωπος χρειάζεται την μπάλα; Πότε θα πάει στο γήπεδο ένας πατέρας με το γιο του, αν όχι σε τελικό Κυπέλλου ΑΕΚ-Ατρόμητος ή στο μπάσκετ, ΠΑΟ-ΑΓΟ Ρεθύμνου; Τίνος η ζωή γίνεται καλύτερη χάρη σε τούτο το ποδόσφαιρο; Πόσο νόμιμο χρήμα κινείται γύρω από την ξεφούσκωτη στρογγυλή θεά; Ποια «βιομηχανία» ζει από το επαγγελματικό ποδόσφαιρο, εκτός από το ξέπλυμα χρήματος και το Στοίχημα;

Αν το ζητούμενο είναι ο τζόγος, μικρό το κακό: έχουν εφευρεθεί αμέτρητοι τρόποι για να συντελεστεί η αφαίμαξη των αφελών που ποντάρουν στην τυφλή θεά τις ελπίδες τους για ένα καλύτερο αύριο. Θα παίξουν Λόττο και Τζόκερ, θα πάνε στο καζίνο, θα τζογάρουν στο διαδίκτυο, όπως άλλωστε κάνουν και τώρα.

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004, με τα γεμάτα πέρα από κάθε προσδοκία γήπεδα, υπενθύμισαν στον τελευταίο δύσπιστο ότι υπάρχει εκεί έξω κοινό που διψάει για πραγματικό αθλητισμό, ένας τεράστιος όγκος φιλάθλων που αρνείται να πλησιάσει στα γήπεδα όσο αυτά είναι προπύργιο της αλητείας και λημέρι του υποκόσμου.

Οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας, οι κοπρίτες που λυμαίνονται ατιμώρητοι τα γήπεδα με την ανοχή όσων έχουν συμφέρον να συντηρούν στρατούς, ας πάνε αλλού να βγάλουν το άχτι που τους προκαλεί η αγαμία ή το ξύλο που τρώνε από τις γυναίκες τους, όσοι έχουν τέτοιες.

Αφού δεν μπορούμε να καθαρίσουμε το σπίτι μας, ας το κάψουμε και ας ξεκινήσουμε από την αρχή. Άλλωστε, δεν είναι παρά ένα ετοιμόρροπο ερείπιο που ζέχνει από τη βρόμα.

Μπορντέλο το χαρακτηρίσατε, κυρ Δώνη μου; Αν σας μηνύσει κάποιο αληθινό μπορντέλο επειδή το δυσφημήσατε με τις δηλώσεις σας, θα βρεθούν πλήθη να σας καταδικάσουν ως μάρτυρες κατηγορίας».

Φεύγοντας από τα γραφεία του Documento στο Μεταξουργείο περνάω καθημερινά έξω από πολλούς οίκους ανοχής. Κανένας από αυτούς δεν αναδίδει τη δυσοσμία του ελληνικού αθλητισμού και κανένας δεν έχει τόσο κακομούτσουνο κοινό. Τους ιδιοκτήτες αυτών των ευαγών ιδρυμάτων δεν τους γνωρίζω, αλλά διαισθάνομαι ότι έχουν λιγότερα λεφτά και είναι λιγότερο κακομαθημένοι από τους ζάπλουτους μεγαλόσχημους «στρατάρχες» των ελληνικών γηπέδων.

Σε μπορντέλο μπορεί να μπω μία των ημερών, για ρεπορτάζ εννοώ, αλλά σε γήπεδο μπάσκετ ή ποδοσφαίρου όχι, με τίποτε. Είναι η μικρή προσωπική μου επανάσταση, όχι προς τα έξω αλλά προς τον καθρέφτη μου. Τα ελληνικά ντέρμπι τα παρακολουθώ από στην τηλεόραση και αυτό για λόγους βιοπορισμού. Έπειτα μπαίνω στον κλίβανο για να διώξω από πάνω μου την αποφορά και αλλάζω κανάλι, μέχρι να βρω κάτι σε τέχνη, όπως το ωραίο ντοκυμαντέρ της ΕΡΤ για τα 100 χρόνια της ελληνικής δισκογραφίας.

Φέτος δεν πήγα ούτε στο Άμπου Ντάμπι όπου το καθήκον με καλούσε, καθ’ ότι –όπως σας έλεγα τις προάλλες – δεν είχα καμία διάθεση να ακούω επί 6+6 ώρες ποιανού η μάνα πηδιέται καλύτερα και ποιανού η κόρη θα πέσει θύμα βιασμού στα λιμάνια και στα ρουμάνια. Η εξαγωγή αλητείας ας γίνει χωρίς εμένα και η ντροπή ας πέσει σε αλλωνών κεφάλια, όχι στο δικό μου.

Εάν διακοπούν διά παντός τα επαγγελματικά πρωταθλήματα, θα είμαι ο πρώτος που θα πανηγυρίσει, ακόμα και αν αυτό με φέρει πιο κοντά στο εφιαλτικό φάσμα της ανεργίας. Στην ανάγκη, θα αφιερωθώ στο πολιτικό σχόλιο, στα χνάρια του Άρη Πορτοσάλτε, να ασχολούμαι όλη μέρα με τον Μητσοτάκη, τον Άδωνη, τον Χρυσοχοΐδη, τον Φλωρίδη, τον Βορίδη και τον Χατζηδάκη. Μπορεί να πάρω και κανέναν μεγαλόσταυρο από το Ίδρυμα Μπότση, όπως αυτός ο Χιώτης. Ή να γίνω ευρωβουλευτής σαν τον Αυτιά.

Καλά, μη φωνάζετε, για πλάκα το έλεγα. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, φέρτε μου Γιαννακόπουλο και Μαρινάκη και Αλαφούζο και Μελισσανίδη και Σαββίδη και Αγγελόπουλους. Αν είναι να συναναστραφώ διά βίου –όσου μου απέμεινε- με τους ιδιοκτήτες της χώρας, ας καθίσω τουλάχιστον στο τραπέζι (όχι με τις γαλάζιες ακρίδες, αλλά) με τα πραγματικά της αφεντικά. Και ας μη τα ψήφισε αυτά κανείς. Θα τα ψηφίσει σίγουρα η στρατιά των πολύχρωμων οπαδών όταν και αν και οσάκις χρειαστεί.

Διαβάστε επίσης: