Στο Σύνταγμα διεξήχθη μια μεγάλη συγκέντρωση υποστήριξης της Παλαιστίνης, η οποία μετατράπηκε σε πορεία στους δρόμους της πόλης και όπως ήταν φυσικό προσέλκυσε ανθρώπους που συμμετείχαν με διαφορετικές ιδιότητες. Ιδιαίτερη αίσθηση προκάλεσε το πρώτο πανό που μπορούσε να δει κανείς προσεγγίζοντας τη συγκέντρωση στο Σύνταγμα, το οποίο ήταν από τις «Μητέρες κατά της γενοκτονίας».
Το Documento και το Κουτί της Πανδώρας βρέθηκαν στο Σύνταγμα και συνομίλησαν με μια από τις μητέρες που συμμετέχουν στη συλλογικότητα, η οποία δήλωσε:Είμαστε από τη συλλογικότητα Μητέρες ενάντια στη Γενοκτονία. Είμαστε εδώ γιατί δεν υπάρχει άλλος τόπος να είμαστε από τη στιγμή που μετράμε τόσα νεκρά παιδιά. Ο αριθμός που ανακοινώθηκε για τα νεκρά παιδιά ξεπερνάει τον αριθμό προφανώς που έχουμε μέχρι τώρα. Μέχρι τώρα είναι 25.000 και ανακοινώθηκαν άλλα 14.000 νεκρά παιδιά τις επόμενες μέρες. Το ελληνικό κράτος είναι συνένοχος σε αυτό. Είμαστε μέρος αυτής της δολοφονίας. Αυτός είναι ο τόπος που πρέπει να είμαστε συνεχόμενα και ασταμάτητα.
Πρέπει να κλιμακώσουμε. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος πέρα από τον δρόμο.
-Ερώτηση: Το λες αυτό ούσα μητέρα. Πώς νιώθεις γι αυτό που συμβαίνει με αυτά τα παιδιά;
-Aπάντηση: Πώς νιώθω; Εννοείς την ώρα που σερβίρω φαγητό στα παιδιά μου, την ώρα που τα πηγαίνω για παιχνίδι, ξέροντας ότι τόσα παιδιά δεν έχουν oύτε λίγο αλεύρι, ούτε ένα σπόρο φακής, ούτε μια σταγόνα νερό. Δεν ξέρω. Απλώς προσπαθώ να δώσω λίγες ανάσες στα δικά μας τα παιδιά. Και χώρο να υπάρχουν, γιατί αυτό θα το βρούμε μπροστά μας.
-Ερώτηση: Η κυβέρνηση φαίνεται να έδωσε άδεια σε ένα ισραηλινό αεροπλάνο, το οποίο φαίνεται να έπαιξε ρόλο στην επίθεση στον Στόλο της Ελευθερίας που μετέφερε ανθρωπιστική βοήθεια. Δηλαδή, με λίγα λόγια δεν μετέφερε μπαζούκας. Μετέφερε φαγητό για παιδιά. Πώς νιώθεις για αυτό που κάνει η κυβέρνηση της χώρας μας;
-Απάντηση: Νιώθω εξαγριωμένη. Δεν, δεν, δεν. Δεν έχω τα λόγια να μιλήσω για αυτό. Τι να σου πω τώρα εεε; Ντρέπομαι. Είναι ντροπή αυτό που νιώθω. Είναι ντροπή που νιώθω, που είμαι εδώ, που έχω. Στηρίζω αυτό το κράτος. Απλά υπάρχοντας σε αυτό και να μη συμβαίνει τίποτα τη στιγμή που θα μπορούσαμε όλοι μαζί να είμαστε εδώ πολύ παραπάνω από όσο είμαστε αυτή τη στιγμή και να ζητήσουμε να ζητήσουμε την αναγνώριση της Παλαιστίνης, να ζητήσουμε φαγητό, νερό, ζωή.