Στις 31 Μαίου, λοιπόν στο «Allianz Arena» του Μονάχου οι «Nerazzurri» θα διεκδικήσουν το 4ο Κύπελλο με τα «μεγάλα αφτιά» της Ιστορίας τους, είτε απέναντι στην Άρσεναλ, είτε στην Παρί Σεν Ζερμέν.
Η πλειοψηφία του κόσμου θα προτιμούσε ν’ απολαύσει στον τελικό τη νεανική φαντασία, το ατομικό ταλέντο, το ένστικτο και την άγνοια κινδύνου του 17χρονου «νέου Μέσι», Λαμίν Γιαμάλ, αλλά όπως είχε γράψει και ο Λουίτζι Γκαρλάντο στη «La Gazzetta dello Sport» λίγες ώρες πριν τη ρεβάνς του Μιλάνο, «…Η Ίντερ, μπορεί να μην είναι τόσο όμορφη, όσο οι «Blaugrana», αλλά αντιπροσωπεύει την πείρα, την τακτική σοφία, τη συνολική οργάνωση, την τέχνη της άμυνας και, πάνω απ’ όλα την υπομονή της αναμονής».
Ακριβώς, όλα αυτά μαζί ήταν η ιταλική ομάδα στο συγκλονιστικό 4-3, στην παράταση με αντίπαλο την σαφώς περισσότερο όμορφη και ταλαντούχα Μπαρτσελόνα ικανή, όπως και στο επίσης επικό 3-3 του «Μονζουϊκ» να γυρίσει το παιχνίδι από το ντεζαβαντάζ του 2-0 σ’ ένα ανέλπιστο 2-3 στέλνοντας σε κώμα το μισό, τουλάχιστον Μιλάνο.
Η Ίντερ όμως, δεν είχε πει ακόμη την τελευταία της κουβέντα και, όσο περισσότερο άσχημη κι αν ήταν, με την πείρα, την καρδιά, κυρίως το μέταλλο μεγάλης ομάδας πρώτα ισοφάρισε σε 3-3 με τον 37χρονο, ογκόλιθο της άμυνας, Φραντσέσκο Ατσέρμπι και ύστερα γονάτισε τη Μπαρτσελόνα στην παράταση με τον Φραττέζι. Μία από τις δύο, μαζί με τον Ταρέμι αλλαγές- εμπνεύσεις που επέτρεψαν στον Σιμόνε Ιντσάγκι να «κλέψει» το παιχνίδι στο παρά 5.
Για τον Χάνσι Φλικ βέβαια, τον Γερμανό προπονητή των Ισπανών που έφτασε πολύ κοντά στο να πετύχει ένα ακόμη ιστορικό «Triplete» ύστερα από εκείνο του ’20 με τη Μπάγερν Μονάχου το παιχνίδι δεν κρίθηκε ούτε στις εμπνεύσεις του Ιντσάγκι, ούτε στις σωτήριες, όσο εντυπωσιακές αποκρούσεις του Ελβετού τερματοφύλακα Σόμερ, ίσως στο καλύτερο παιχνίδι ολόκληρης της καριέρας του. Αλλά στις αμφιλεγόμενες αποφάσεις του Πολωνού διαιτητή Μαρτσίνιακ, είτε στο πέναλτι υπέρ της Ίντερ, είτε σ’ εκείνο που δεν δόθηκε σε βάρος του Γιαμάλ, είτε ακόμη στο επιθετικό φάουλ, σε βάρος της Μπαρτσελόνα που τελικά οδήγησε τους Ιταλούς στη «χρυσή» ισοφάριση.
Ό,τι και να πιστεύει κανείς, το φύλλο αγώνος έκλεισε στο 4-3 υπέρ των Nerazzurri, μπορεί περισσότερο άσχημους και όχι τόσο ταλαντούχους, αλλά που εν τέλει πίστεψαν περισσότερο στην ιστορική νίκη- πρόκριση απ’ ότι οι κατεξοχήν φαβορί, ακόμη και για κατάκτηση του τροπαίου, αντίπαλοί της.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, στο Μόναχο θα πετάξει η Ίντερ και θα έχει τη μεγάλη ευκαιρία να σηκώσει το 4ο της Πρωταθλητριών/ Champions League ύστερα από εκείνα του ’63-’64 (3-1 τη Ρεάλ Μαδρίτης), του ’64-’65 (1-0 τη Μπενφίκα) και του ‘09-’10 (0-2 τη Μπάγερν Μονάχου). Είχαν προηγηθεί και τρεις σφαλιάρες: το ’66-’67, 2-1 από τη Σέλτικ, το ’71-’72, 2-0 από τον Άγιαξ και η πλέον πρόσφατη πριν από δύο χρόνια στην Κωνσταντινούπολη, 1-0 από τη Μάντσεστερ Σίτι.
Προβλέψεις για το Μόναχο; Άκρως απαγορευτικές, είτε η αντίπαλός της θα είναι η Άρσεναλ, είτε η Παρί Σεν Ζερμέν, αμφότερες διψασμένες για θρίαμβο μετά τις ήττες τους, από Μπαρτσελόνα και Μπάγερν Μονάχου στον μοναδικό τελικό στο οποίο είχαν λάβει μέρος. Η Ίντερ είναι προειδοποιημένη, αλλά από την άλλη έχει την πείρα, την καρδιά, τη σοφία και την υπομονή για να ξανά ανέβει στον ευρωπαϊκό θρόνο.
English (US) ·