Ο θάνατος σε πραγματικό χρόνο: Η ανθρωπιστική καταστροφή στη Γάζα

Το παρόν κείμενο δεν επιδιώκει να υποστηρίξει ή να καταδικάσει κάποια πλευρά. Δεν παίρνει θέση υπέρ ή κατά κάποιας οργάνωσης, δεν εγκρίνει ούτε συγχωρεί τέτοιου είδους εγκλήματα, από όπου κι αν προέρχονται. Στέκεται όμως ανυποχώρητα υπέρ της ζωής, των παιδιών, της αλήθειας και γράφεται για να υπενθυμίσει πως όταν ένα βρέφος πεθαίνει σε μια σπασμένη θερμοκοιτίδα, δεν υπάρχουν «δύο πλευρές».

Η ιστορία του Ισραήλ και της Παλαιστίνης είναι μακρά, τραυματική, γεμάτη αίμα και προδοσίες. Οι πόλεμοι δεν ξεκινούν ποτέ σε κενό, φέρουν βάρη γενεών, αποικιοκρατίες, εξευτελισμούς, φόβους. Όμως ακόμη κι η πιο σύνθετη ιστορία δεν δικαιολογεί την άρνηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Όταν οι λέξεις «γενοκτονία», «λιμός», «μαζικός εκτοπισμός» εμφανίζονται, πλέον κανείς δεν μπορεί, δεν πρέπει να σιωπά.

Κάθε εικόνα που διασχίζει την οθόνη είναι ένα μαχαίρι και κάθε βίντεο ένα βουβό ουρλιαχτό. Ο κόσμος παρακολουθεί ή τουλάχιστον στέκεται απέναντι από μια οθόνη και κοιτά. Από τις 7 Οκτωβρίου 2023, η Γάζα δεν είναι απλώς ένας τόπος, είναι το όνομα μιας συλλογικής ντροπής, ένα σύγχρονο Άουσβιτς που ο θάνατος δεν έρχεται πια νύχτα και αθόρυβα, αλλά μέρα μεσημέρι, με livestream και hashtags σε κατεστραμμένα νοσοκομεία.

Η σιωπή μπροστά στην οδύνη δεν είναι ουδετερότητα, μα συνενοχή. Κι αυτό που ξεδιπλώνεται στη συνέχεια δεν είναι τίποτε άλλο παρά η καταγραφή ενός εφιάλτη που κανείς δεν θα ‘πρεπε να συνηθίσει, ούτε να προσπεράσει.

Μια Γενοκτονία σε Ζωντανή Μετάδοση

Η λέξη «γενοκτονία» δεν είναι απλή, αφού σύμφωνα με τον ΟΗΕ, πρόκειται για πράξεις που διαπράττονται με την πρόθεση να καταστραφεί, εν όλω ή εν μέρει, μια εθνική, εθνοτική, φυλετική ή θρησκευτική ομάδα. Και στη Γάζα, αυτή η πρόθεση πλέον τεκμηριώνεται, όχι από φωνές περιθωρίου, αλλά από επίσημους θεσμούς.

Ο υπουργός Άμυνας του Ισραήλ αποκάλεσε τους κατοίκους της Γάζας «ανθρώπινα ζώα». Ο πρόεδρος Χερτζόγκ μίλησε για συλλογική ευθύνη ενός ολόκληρου λαού. Άλλοι, πιο φωνακλάδες, ζήτησαν ξεκάθαρα «εξόντωση από το βρέφος μέχρι τον γέρο». Οι λέξεις έπεσαν σαν πέτρες πάνω στις στάχτες και ο κόσμος απλά παρακολουθεί.

Η καταστροφή είναι μεθοδική, με ολόκληρες συνοικίες ισοπεδωμένες, τα νοσοκομεία πρώτοι στόχοι, οι δρόμοι διαφυγής παγίδες θανάτου. Σύμφωνα με το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, το 94% των νοσοκομείων έχει υποστεί ζημιές και περισσότεροι από 50.000 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί, από αυτούς χιλιάδες παιδιά, ενώ πάνω από 1,4 εκατομμύρια είναι εσωτερικά εκτοπισμένοι. Πλέον δεν μιλάμε για απώλειες ενός πολέμου.

Και καθώς όλα αυτά διαδραματίζονται, μια κάμερα συνεχίζει να γράφει. Στα social media, ένα παιδί βουβό κοιτά τον φακό, ένας πατέρας σκάβει με τα χέρια του στα χαλάσματα. Ο θάνατος συνεχίζεται, σε απευθείας μετάδοση, με hashtags και καρδούλες από κάτω. Μέχρι να κοπεί οποιαδήποτε επικοινωνία και να ανεβαίνουν απλά νούμερα. Αν δεν έχει συμβεί όσο γράφονται αυτές οι γραμμές…

Η Ανθρωπιά Πάνω από τις Πολιτικές Διαφορές

Υπάρχει ένα ερώτημα που πλανάται: είναι δυνατόν να υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν ένα μωρό να ψυχορραγεί σε μια μονάδα νεογνών και να ρωτούν «ναι, αλλά ποια πλευρά το έκανε;», λες κι ο θάνατος από τη Χαμάς είναι διαφορετικός από έναν θάνατο που έρχεται από το στρατό του Ισραήλ. Εδώ πλέον δεν μιλάμε για αντισημιτισμό, στήριξη σε τρομοκράτες, σιωνιστές ή οτιδήποτε τέτοιο, μα για μια απ’ τις πιο μαύρες σελίδες της σύγχρονης ιστορίας, που δυστυχώς ξαναγράφεται.

Η καταδίκη του θανάτου αθώων δεν χρειάζεται πολιτική ιδιότητα, ούτε ιδεολογία. Είναι ανθρώπινη αντίδραση.

Στη Γάζα, τα παιδιά πληρώνουν για λάθη που δεν έκαναν. Πάνω από 14.000 έχουν ήδη πεθάνει. Μωρά πέθαναν επειδή οι θερμοκοιτίδες σταμάτησαν να λειτουργούν όταν κόπηκε το ρεύμα. Γιατροί τα τύλιξαν με αλουμινόχαρτο και τους έβαλαν δίπλα μπουκάλια με ζεστό νερό για να τα κρατήσουν στη ζωή. Μάταια. Μετά στρατιώτες τις έσπασαν για να είναι πιο σίγουροι για τα αποτελέσματα. Κι όχι, δεν υπάρχει καμία δικαιολογία, καμία «λογική του πολέμου» που να εξηγεί γιατί ένα παιδί μένει νηστικό για μέρες ή πεθαίνει στην αγκαλιά της μητέρας του από ασιτία το 2025.

Ο πόνος είναι παγκόσμιος. Τα παιδιά δεν είναι «παράπλευρες απώλειες», είναι ο λόγος που δεν σταματάς να κοιτάς τον ουρανό με τρόμο. Είναι τα μικρά χέρια που γράφουν με μαρκαδόρο το όνομά τους πάνω στο δέρμα τους, για να μπορούν να τα αναγνωρίσουν αν βρεθούν σε έναν ομαδικό τάφο. Κι όποιος δεν ραγίζει μπροστά σ’ αυτό, δεν σώζεται ούτε από ιδεολογίες ούτε από αναλύσεις.

Η Πείνα ως Όπλο

Μπορεί ένα καρβέλι ψωμί να γίνει όπλο; Μπορεί. Όταν το στερείς, όταν το ρίχνεις με αλεξίπτωτο κι ύστερα τοποθετείς ελεύθερους σκοπευτές γύρω του ή όταν χρησιμοποιείς τη βοήθεια για να οδηγήσεις τους λιμοκτονούντες σε «ζώνες θανάτου». Η Γάζα, το 2025, είναι μια από τις πιο πεινασμένες γωνιές της γης. Η UNICEF μιλά για δεκάδες χιλιάδες περιπτώσεις οξέως υποσιτισμού. Η ΠΟΥ καταγράφει περιστατικά λιμού. Μητέρες βράζουν νερό με άμυλο για να ταΐσουν τα παιδιά τους. Άλλες δίνουν το φαΐ τους στα παιδιά και λιποθυμούν.

Και το πιο θλιβερό; Ότι όλα αυτά γίνονται σε έναν κόσμο όπου η τεχνολογία μπορεί να σώσει ζωές με ένα drone. Κι όμως, τα μωρά εξακολουθούν να πεθαίνουν από την πείνα. Η πείνα εδώ δεν είναι ατύχημα. Είναι πολιτική απόφαση. Είναι πολιορκία. Είναι εργαλείο εξόντωσης. Κι όταν ο θάνατος έρχεται χωρίς σφαίρα, είναι πιο σιωπηλός, αλλά εξίσου φονικός.

Την ίδια στιγμή, υποτίθεται ότι ο ΟΗΕ υπάρχει για να προστατεύει την ειρήνη και πως το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο επιβάλλει τη δικαιοσύνη. Υποτίθεται ότι ο πολιτισμένος κόσμος έχει κόκκινες γραμμές, αλλά στη Γάζα, αυτές οι γραμμές σβήστηκαν. Το Συμβούλιο Ασφαλείας βουβάθηκε πίσω από βέτο, η UNRWA λιμοκτονεί όπως και οι άνθρωποι που προσπαθεί να βοηθήσει. Ο επικεφαλής του ΠΟΥ δάκρυσε δημοσίως, ρωτώντας «Μπορείτε να φανταστείτε πόσο υποφέρουν;»

Κι όμως, η σφαγή συνεχίζεται. Οι αποφάσεις καθυστερούν, τα φορτηγά της βοήθειας σταματούν στα σύνορα και οι θεσμοί, που ιδρύθηκαν για να σταματούν τα εγκλήματα, μοιάζουν εγκλωβισμένοι στη δική τους γραφειοκρατία. Η λέξη «ατιμωρησία» δεν είναι απλώς νομικός όρος. Είναι η πιο σκληρή μορφή βίας, αυτή που λέει στον θύτη «συνέχισε, δεν θα σε σταματήσει κανείς».

Η Ελπίδα

Υπάρχει ακόμη ελπίδα; Ίσως. Όσο υπάρχουν άνθρωποι που γράφουν τα ονόματα των παιδιών τους στο δέρμα τους, όχι για να ζήσουν αλλά για να μη χαθούν στη λήθη, όσο υπάρχουν γιατροί που προσπαθούν να μπουν στη Γάζα με ρίσκο της ζωής τους, όσο υπάρχουν φωνές που σπάνε τη σιωπή.

Ίσως κι όχι. Όσο υπάρχουν άνθρωποι που θέτουν ως προτεραιότητα το πολιτικό ξεκαθάρισμα αντί της ανθρώπινης ζωής. Όσο η Γάζα αιμορραγεί, όχι σε τίτλους, αλλά σε κορμιά, σε παιδικές κραυγές, σε ψυχές που δεν πρόλαβαν να μάθουν να μιλούν και χάθηκαν.

Δεν μπορούμε να σώσουμε τη Γάζα με ένα άρθρο. Αλλά μπορούμε να αρνηθούμε να ξεχάσουμε. Να γίνουμε πολλαπλασιαστές της φωνής αυτών που δεν ακούγονται.

Γιατί κανένα παιδί δεν πρέπει να μαθαίνει το όνομά του από το τατουάζ που του χάραξε ο πόλεμος…

Διαβάστε επίσης:

Έλενα Κουντουρά: Η απάντηση στα fake news που αναπαράγονται από ιστοσελίδα – φάντασμα

Τέμπη: Η Μαρία Ντόλκα ξεσπά για την απουσία μαρτύρων στη δίκη – «Ποιος γιατρός του Ευαγγελισμού έδωσε αναρρωτική άδεια;»

Βουλή: Άγρια κόντρα Κωνσταντοπούλου – Μαρινάκη για τα ΜΜΕ – «Δεν κατάλαβα, θα μας λογοκρίνετε κιόλας;» (video)

Το Ισραήλ εξαπέλυσε επίθεση κατά του Ιράν: Πολλοί νεκροί – Απειλεί με «σκληρή» τιμωρία η Τεχεράνη

Δείτε όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο koutipandoras.gr

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr