«Λευτεριά στην Παλαιστίνη»: Η Νατάσσα Μποφίλιου, μια σημαία και μία κεφίγια

Το Σάββατο το βράδυ πήγα στη συναυλία-αφιέρωμα της Νατάσσας Μποφίλιου στον Μίκη Θεοδωράκη, στο θέατρο του Λυκαβηττού. Όμως αυτό δεν είναι ένα κείμενο κριτικής της παράστασης – άλλωστε δεν είμαι μουσικοκριτικός, δημοσιογράφος είμαι. Και ευτυχώς, αυτά που έγιναν σε αυτήν τη συναυλία ξεπερνούν τα στενά όρια της μουσικής.

Στη διάρκεια της παράστασης η Νατάσσα Μποφίλιου και οι άλλοι καλλιτέχνες που τίμησαν τον Μίκη Θεοδωράκη στη σκηνή του θεάτρου απέσπασαν πολλές φορές θερμό χειροκρότημα από το κοινό για την ερμηνεία τους, και δικαίως κατά τη γνώμη μου (αν και είπαμε, δεν είμαι μουσικοκριτικός).

Όμως το μεγαλύτερο χειροκρότημα, αυτό που πραγματικά έσεισε όλο το θέατρο, ήρθε όταν η Νατάσσα Μποφίλιου φόρεσε στους ώμους της ηθοποιού Μαρίας Διακοπαναγιώτου την παλαιστινιακή μαντίλα, την κεφίγια. Μία συμβολική κίνηση στην οποία το κοινό ανταποκρίθηκε με ενθουσιασμό, χειροκροτώντας και επιδοκιμάζοντας με κάθε τρόπο την κίνηση αυτή.

Ακόμα πιο αποκαλυπτικά είναι τα όσα συνέβησαν στο τέλος της παράστασης. Εκεί που οι συντελεστές χαιρετούσαν το κοινό και δεχόντουσαν τις επευφημίες του, η Νατάσσα Μποφίλιου έτρεξε προς τις εξέδρες και πήρε μία μεγάλη παλαιστινιακή σημαία, την οποία στη συνέχεια κράτησε πάνω στη σκηνή μαζί με τους συνεργάτες της. «Λε-λε-λευτεριά / λευτεριά στην Παλαιστίνη» ήταν το σύνθημα που φώναξαν οι καλλιτέχνες, με το κοινό να συμμετέχει ζωηρά.

Ίσως δεν αποτελούν βέβαια έκπληξη όλα αυτά. Τη Νατάσσα Μποφίλιου την ξέρουμε, και ξέρουμε ότι δεν είναι από τους καλλιτέχνες εκείνους που στα μεγάλα θέματα προτιμούν να βγάλουν την ουρά τους απ’έξω για να μην τους πάρουν τα… σκάγια. Και την τιμά αυτό.

Για μένα το σημαντικότερο ήταν η ανταπόκριση από το κοινό. Βλέποντας ειδήσεις και συνομιλώντας με ανθρώπους του περιβάλλοντός μου το τελευταίο διάστημα, είχα αρχίσει να σχηματίζω την εντύπωση ότι οι Έλληνες ακολουθούν την κυβέρνησή τους στη λάθος πλευρά της ιστορίας. Ότι, αν και οι Έλληνες ήταν παραδοσιακά, διαχρονικά και ενεργά στο πλευρό του παλαιστινιακού λαού, τώρα που τα «συμφέροντα της χώρας» φαίνονται να ταυτίζονται με αυτά του Ισραήλ δεν έχουν κανένα πρόβλημα να είναι οι δεύτεροι καλύτεροι φίλοι και υποστηρικτές (μετά τους Αμερικανούς, ασφαλώς) μίας γενοκτονίας σε ζωντανή μετάδοση.

Όμως ο κόσμος χθες φώναξε: «Λευτεριά στην Παλαιστίνη». Όχι, δεν είμαστε με τους γενοκτόνους. Είμαστε με τους καταπιεσμένους. Μπορεί η κυβέρνησή μας να μας σέρνει προς τη λάθος πλευρά της ιστορίας, αλλά εμείς κρατιόμαστε με νύχια και με δόντια από τις πεποιθήσεις μας, από την ανθρωπιά μας, από όλα αυτά με τα οποία μεγαλώσαμε και δεν τα βάζουμε στην άκρη για τα όποια «συμφέροντα».

Θα μου πεις, πόσο αντιπροσωπευτικό ήταν αυτό το κοινό; Θα απαντούσα ότι είναι πιο αντιπροσωπευτικό από μία οποιαδήποτε δημοσκόπηση. Δε χρειάζεται να είσαι αριστερός για να αγαπάς τον Μίκη Θεοδωράκη και να παρακολουθήσεις μία συναυλία αφιερωμένη στα τραγούδια του. Ούτε βέβαια χρειάζεται να είσαι αριστερός για να υποστηρίζεις την Παλαιστίνη. Αρκεί να είσαι άνθρωπος. Και πλέον η αίσθησή μου είναι ότι τα κτήνη μπορεί να βρυχώνται πιο δυνατά και έτσι να ακούγονται περισσότερο, αλλά τελικά είναι λιγότερα. Πολύ λιγότερα.

Ευχαριστούμε γι’ αυτό, Νατάσσα. Το χρειαζόμασταν.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr