Και να φανταστεί κανείς πως, μέχρι να λυγίσει 1-0 τη Μίλαν στον τελικό του «Ολύμπικο», να τη βραχυκυκλώσει, ακυρώσει και παγιδεύσει στην κόκκινο- μπλε μυγοσκοτώστρα της, ο 47χρονος «ήρωας των τριών κόσμων», γιατί έχει γεννηθεί στη Γερμανία, μεγαλώσει στη Σικελία και ανδρωθεί, ποδοσφαιρικά στη Βερόνα κουβαλούσε μαζί του την ετικέτα του loser. Του απόλυτα ηττημένου.
Ενός «μέτριου» προπονητή που, στις δύο προηγούμενες σεζόν είχε ναι μεν οδηγήσει τη Φιορεντίνα σε τρεις συνεχόμενους τελικούς, του Κυπέλλου Ιταλίας και δύο Conference League ωστόσο χάνοντάς τους και τους τρεις, από Ίντερ, Ουέστ Χαμ και, πέρυσι, Ολυμπιακό.
Από τη μία, εκ μέρος του ήταν πολύ θαρραλέο να δεχτεί, το προηγούμενο καλοκαίρι ν’ αναλάβει τον πάγκο της Μπολόνια που μόλις είχε επιστρέψει στο Champions League ύστερα από 60 χρόνια. Από την άλλη όμως, ήταν επίσης θαρραλέα η απόφαση της διοίκησης να του εμπιστευτεί μία ομάδα αποδυναμωμένη από τις φυγές του Τιάγκο Μότα, για τη Γιουβέντους, των Ζίρκζε και Καλαφιόρι για τις Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και Άρσεναλ αντίστοιχα. Και όμως…
Και όμως, αργά και σταδιακά κι αφού ξεπεράστηκε μία πολύ δύσκολη, έως εύλογη περίοδος προσαρμογής, ο Ιταλιάνο κατάφερε να μεταδώσει τις ιδέες και τη φιλοσοφία του διατηρώντας τη Μπολόνια, όχι μόνο στην πρώτη 6άδα του Campionato, αλλά και οδηγώντας την στην κατάκτηση του 3ου της Κυπέλλου Ιταλίας, ύστερα από εκείνα του ’70, με την Τορίνο και του ’74, επίσης στη Ρώμη, αλλά στα πέναλτι με την Παλέρμο.
Ένα τρόπαιο, με τριπλή σημασία γιατί πέρα από το πρεστίζ, σημαίνει αυτόματη συμμετοχή στο επόμενο Europa League ανοίγοντας παράλληλα, στη Μίλαν τις πόρτες του γκρεμού, αλλά και της κόλασης μόνο και μόνο στην ιδέα ότι η ιταλική ομάδα με τα περισσότερα Champions League κινδυνεύει σοβαρά να χάσει το τρένο που οδηγεί στις επόμενες ευρωπαϊκές διοργανώσεις.
Θεωρητικά, και έχοντας ως σίγουρες τις Νάπολι, Ίντερ και Αταλάντα στο επόμενο Champions League, η Μπολόνια ακόμη ελπίζει, στην πράξη να καπαρώσει και την εναπομείνασα, 4η «χρυσή» θέση, αφού απέχει μόνο δύο βαθμούς από Γιουβέντους, Λάτσιο (64) και ένα από τη Ρόμα (63).
Την επόμενη αγωνιστική θα παίξει εκτός με την πρώην του Ιταλιάνο, στη Φλωρεντία, αλλά η σκέψη της θα βρίσκεται στα κρίσιμα παιχνίδια Ρόμα- Μίλαν και Ίντερ- Λάτσιο. Μετά ολοκληρώνει τη χρονιά στην έδρα της, με την Τζένοα, επίσης ρίχνοντας μία ματιά στο τι θα γίνει στο Τορίνο- Ρόμα.
Τέτοιο φώτο- φίνις, στην Ιταλία, ακόμη και για την κατάκτηση του scudetto μεταξύ Νάπολι και Ίντερ είχε να συμβεί από το 2000, όταν η Λάτσιο στέφθηκε πρωταθλήτρια, κυριολεκτικά την τελευταία αγωνιστική προσπερνώντας τη Γιουβέντους. Που εάν τύχει, δύσκολα, αλλά υποθετικά, να προσπεραστεί και από τους Rossoblu’ του χρόνου θα παίξει Europa League μαζί με Λάτσιο ή Ρόμα.
Ποιος να το’ λεγε ότι ένας loser, 180’ πριν το γκραν- φινάλε θα προκαλούσε τέτοια σύγχυση και μπέρδεμα οδηγώντας παράλληλα στην κορυφή μία ομάδα που, έως τώρα βίωνε τις ψευδαισθήσεις του πρωταθλητισμού μόνο μέσω (και αν)… Playstation;
English (US) ·